Origine del nome (etnonimo) dei Longobardi – Orìghine de su nùmene (etnònimu) de sos Longobardos

Per acquistare il libro clicca qui in basso su BUY NOW. Prezzo 15,00 Euro.

[wp_stripe_checkout_v3 price=”price_1HkDeSJM6qpQRs8cBjhrUNnC”]

ITALIANO
Quando Paolo Diacono (Paulus Diaconus, pseudonimo di Paul Warnefried o anche Paolo di Varnefrido, Cividale de su Friuli, 720 – Montecassino, 799) nella sua Historia Langobardorum considera come ridicola la leggenda sul nome dei Longobardi, non si mette però il problema di quale sia il significato dell’etnonimo di questo popolo e riporta, così come è, quello che c’era scritto nell’Origo Gentis Langobardorum (un breve testo del VII secolo, di autore ignoto, che tramanda la storia dei Longobardi): «Certum tamen est, Langobardos ab intactae ferro barbae longitudine […]. Nam iuxta illorum linguam lang longam, bard barbam significat (è certo, però, che i Longobardi avevano integra dal ferro la lunghezza della barba […]. Dunque, secondo la loro lingua, lang vuol dire “lunga” e bard “barba”)».
questa leggenda è arrivata fino ai nostri giorni, ed è universalmente accettata, poiché anche i linguisti e gli storici hanno preferito mantenere l’etnonimo di popolo con la “barba lunga”, funzionale per descrivere una tribù barbarica, rispetto a quello di “barda lunga”.
Ma la linguistica non può accettare che la radice del tedesco antico “bard”, da cui proviene “barda”, possa essere comparata a “bart”, da cui deriva “barba”, poiché la consonante “d” si oppone ed è distintiva della “t”.
Pertanto, occorre dare dignità ai longobardi, chiamandoli con il giusto appellativo di popolo dalle “lunghe barde” e non dalle “barbe lunghe”.
Infine, cosa accomuna i Longobardi alla tradizione sarda della “bàrdia”?

Il libro è scritto in sardo e in italiano ed è composto di 180 pagine. Costo 15 euro. Spedizione gratuita solo in Italia.

SARDU
Cando Pàulu Diàconu (Paulus Diaconus, pseudònimu de Paul Warnefried o fintzas Paolo de Varnefrido, Cividale de su Friuli, 720 – Montecassino, 799) in s’Historia Langobardorum sua cussiderat comente ridìcula sa paristòria subra su nùmene de sos Longobardos, non si ponet peroe su problema de cale siat su sinnificu de s’etnònimu de custu pòpulu e reportat, gasi comente est, cussu chi bi fiat iscritu in s’Origo Gentis Langobardorum (unu testu curtzu de su VII sèculu, de autore disconnotu, chi tramandat s’istòria de sos Longobardos): «Certum tamen est, Langobardos ab intactae ferro barbae longitudine […]. Nam iuxta illorum linguam lang longam, bard barbam significat (Est tzertu, peroe, chi sos Longobardos aiant ìntegra dae su ferru sa longària de sa barba […]. Duncas, segundu sa limba issoro, lang cheret nàrrere “longa” e bard “barba”)».
Custa paristòria est lòmpida finas a sas dies nostras e est dae totu atzetada, ca fintzas sos linguistas e sos istòricos ant prefèrridu mantènnere s’etnònimu de pòpulu cun sa “barba longa”, funtzionale pro discrìvere una tribù barbàrica, respetu a “cussu de “barda longa”. Ma sa linguìstica non podet atzetare chi sa radighina de su tedescu antigu “bard”, dae ube benit “barda”, potzat èssere cumparada a “bart”, dae ube benit “barba”, ca sa cunsonante “d” si oponet e est distintiva de sa “t”.
Pro tantu, tocat de torrare a dare dignidade a sos Longobardos, cramende·los cun su giustu apellativu de pòpulu cun sas “bardas longas” e non cun sas “barbas longas”.
In fines, ite acumonat sos Longobardos a sa traditzione sarda de sa “bàrdia”?

Su lìberu est iscritu in sardu e in italianu e est cumpostu de 180 pàginas. costu 15 euros. Ispeditzione a s’indonu in Italia ebbia.